Pak de regie

Wijken van je pad is geen falen

Adriana Botman (31) is projectconsultant in Amsterdam. Door een onverwachte stage in Shanghai leerde ze nieuwe ervaringen de ruimte te geven.

‘Van nature ben ik een planner. Als ik op vakantie ga, maak ik dagschema’s met activiteiten in een Excel-sheet. Ook mijn opleidingspad had ik van tevoren helemaal uitgestippeld: via een premaster de master Accountancy & Control volgen. Maar door een wisseling in de startdatum, kon ik pas een jaar later starten. Dan zou ik ‘al’ 27 zijn bij mijn afstuderen! Ik dacht alleen maar: hoe moet ik dat verklaren in toekomstige sollicitaties? Maar juist die aanvankelijke teleurstelling leidde tot het in vervulling gaan van een andere droom: een stage in het buitenland. Het werd Shanghai. De taal, de cultuur, het eten: alles was nieuw en anders. Maar ik heb daar de tijd van mijn leven gehad, in een internationale community waar ik in korte tijd hechte

vriendschappen opdeed.

Daarna nam ik mezelf bewust voor om me nooit meer te laten beperken door te grote plannen te maken. Afwijken van je pad is geen teken van falen, maar zorgt er juist voor dat er ruimte ontstaat voor iets moois. Een voorbeeld. Als project consultant was ik van plan me te specialiseren in de data-kant van ons werk. Maar na een jaar had ik toch behoefte aan afwisseling en wilde ik een finance-klus oppakken. Ik zat er behoorlijk mee in mijn maag – ik had die data-specialisatie al aangekondigd, zou mijn baas niet teleurgesteld zijn? Maar het bleek wederom niet zo dramatisch als ik dacht. Mijn leidinggevenden reageerden heel begripvol en zeiden dat het voor TriFinance draait om gemotiveerde consultants. Als dat kon door van richting te veranderen, wilden ze daar graag aan meewerken. Ik zal altijd het liefst alles in één keer goed willen doen; dat zit nu eenmaal in me. Maar ik ga mezelf vaker de ruimte gunnen om te kiezen voor wat nu het beste bij me past.’

Ik wil andere vaders inspireren

Dirk Börner-Laszuk (35) werkt als projectconsultant in Düsseldorf. Als vader van een babydochter neemt hij zeven maanden ouderschapsverlof, ook al doen anderen dat niet.

‘Voor mijn vrouw en ik stond vast: als wij een kindje krijgen, nemen we allebei zeven maanden ouderschapsverlof. Nu onze dochter Elea Marie sinds kort in ons leven is, kan ik het me eerlijk gezegd ook niet anders voorstellen. Ze heeft me nodig en die tijd die je de eerste maanden met elkaar doorbrengt, krijg je later nooit meer terug.

In Duitsland hebben we vrij progressieve regels voor ouderschapsverlof. In totaal krijgen ouders veertien maanden verlof, die ze zelf mogen verdelen. Maar de meesten gaan daar vrij conservatief mee om. De man neemt zijn verplichte twee maanden vrij en de vrouw de andere twaalf. Echt al onze vrienden hebben het zo verdeeld. En waarom? De man verdient beter, de vrouw geeft nog borstvoeding, hun eigen ouders deden het ook zo. Allemaal ouderwetse opvattingen dus. Zo blijven we maar praten over emancipatie en gelijkwaardigheid, terwijl we het gewoon moeten doen. Dat een verlof niet past in je carrière is onzin. Als veertiger of vijftiger heb je ook nog tijd om carrière te maken.

Mijn eerste twee maanden verlof zitten er ondertussen op. Ik werk nu aan een tijdelijk project en daarna gaan mijn overige vijf maanden in. Daar was TriFinance gelukkig heel flexibel in. Het werken viel me in het begin best zwaar. Mijn gedachten waren constant bij mijn gezin. Nu is het beter in balans. Als ik thuiswerk en Elea hoor huilen, neem ik even vijf minuten de tijd voor haar en daarna kan ik weer verder. Al zal ik niet snel meer overwerken; mijn prioriteiten liggen anders nu. Ik hoop ontzettend dat ik andere vaders binnen TriFinance kan inspireren, al is het er maar één. Ik krijg alleen maar positieve feedback en veel vaders zeggen dat ze achteraf spijt hebben dat ze het niet ook hebben gedaan.’

Ze noemen mij een happy boomerang

Petra Eeckman (46), senior project consultant in Gent, dacht dat ze te oud werd om als consultant te werken. Onzin natuurlijk.

‘De afwisseling en diversiteit in de consultancy: dat heeft mij altijd als een handschoen gepast. Ik werkte in 2014 dan ook al zes jaar naar volle tevredenheid bij TriFinance. Toch begon ik te twijfelen toen een klant me vroeg om vast bij hen op de payroll te komen. Ik was 38 en dacht: ik vind het snelle schakelen als consultant nu leuk, maar ben ik daar ook nog toe in staat als ik 50 ben? Ik koos voor de veilige optie en ging in house aan de slag bij het bedrijf. De afwisseling in het werk was het eerste wat ik miste. Wat ik ook merkte, was dat ik me snel verantwoordelijk voelde voor het bedrijf. Niet alleen voor mijn eigen job, maar ook voor de logge processen binnen het hele bedrijf. Ik stak veel overuren in het optimaliseren daarvan. Op het laatst zat ik tegen overspannenheid aan. Ik kon er niet meer omheen dat ik weinig plezier aan mijn werk beleefde, dus moest ik mijn overtuigingen bijstellen.

Waarom dacht ik eigenlijk dat ik op mijn vijftigste geen energie meer zou hebben voor het consultancy-werk? Als het werk je in het bloed zit, kun je het toch wel tot je zeventigste doen? Daarbij leerde ik: elk bedrijf heeft zijn problemen. Als je ergens 95 procent gelukkig bent, dan is dat goed genoeg. Dus nu ben ik weer terug bij TriFinance, sinds een jaar, en het bevalt goed. Een happy boomerang noemen ze mij. Ik heb nu een klus als controller bij een startup, waar ik van alles leer over hoe zo’n bedrijf werkt. Ik hoef me minder bezig te houden met herstructureringen van processen, maar werk oplossingen uit die snel effect hebben. Daardoor kan ik nu veel makkelijker afstand nemen van het werk en ik haal er meer voldoening uit.’